Beste Kliniek Voor Lichaamsesthetiek in Turkije | Prijs , Ervaringenen, Voor en Na Foto's

Lichaamsesthetiek omvat chirurgische en niet-chirurgische esthetische behandelingen die worden uitgevoerd om de lichaamscontouren te verbeteren en een meer proportioneel uiterlijk te verkrijgen. Dit gebied omvat ingrepen ter hoogte van de buik, taille, heupen, benen en armen.

Buikwandcorrectie (abdominoplastiek) wordt vooral gekozen om huidoverschot en verslappingen te corrigeren die na een bevalling of gewichtsverlies zijn ontstaan. Overtollige huid en vetweefsel worden verwijderd, de buikwand wordt aangespannen en er wordt een platter buikprofiel gecreëerd.

Liposuctie is een vetverwijderingsprocedure die wordt toegepast op zones met hardnekkige, plaatselijke vetophopingen. Door vetophopingen die ondanks dieet en lichaamsbeweging niet verdwijnen weg te nemen, worden de lichaamslijnen zichtbaar slanker.

Braziliaanse billenlift (BBL) is een ingreep die wordt uitgevoerd om de billen voller en gelift te laten lijken. Meestal wordt hierbij het eigen vetweefsel van de patiënt gebruikt en is het doel een esthetisch evenwichtige verhouding in het bilgebied te creëren.

Wie is de meest geschikte kandidaat voor lichaamscontourchirurgie en hoe begint het proces?

De sleutel tot succes in de esthetische chirurgie is de juiste ingreep, bij de juiste patiënt, op het juiste moment. Niet iedere persoon is geschikt voor elke chirurgische procedure en deze selectie is geen willekeurige keuze, maar volledig gebaseerd op medische veiligheid. Bij de beslissing over lichaamsvormende operaties moeten niet alleen het spiegelbeeld van de patiënt, maar ook de algehele gezondheidstoestand, levensstijl en psychologische gereedheid worden beoordeeld.

De Body Mass Index (BMI) is een van de meest concrete parameters in deze beoordeling. Wetenschappelijke gegevens tonen aan dat bij personen met een hoge BMI het risico op chirurgische complicaties duidelijk verhoogd is. Voor een veilig verloop van de narcose en om esthetisch vloeiende contouren te verkrijgen, heeft het de voorkeur dat patiënten onder een bepaalde gewichtsgrens zitten. Voor een ideale lichaamscontour wordt meestal gestreefd naar een BMI lager dan 30. Dit vermindert niet alleen de risico’s op de operatietafel, maar zorgt er ook voor dat het uiteindelijke resultaat eleganter en duurzamer is.

Gewichtsstabiliteit is een andere kritieke factor. Zelfs wanneer de patiënt het beoogde gewicht heeft bereikt, heeft het lichaam tijd nodig om zich aan deze nieuwe situatie aan te passen. Voor de stofwisseling en weefsels is het wenselijk dat het gewicht gedurende een bepaalde periode stabiel blijft voor de operatie. Als iemand nog bezig is met afvallen en in die fase wordt geopereerd, kunnen nieuwe verslappingen die na de operatie ontstaan het esthetische resultaat verstoren. Bij patiënten die een maagverkleiningsoperatie hebben ondergaan, kan deze wachttijd langer zijn, zodat de voedingsbalans zich beter kan stabiliseren.

Roken vormt bij dit soort ingrepen met grote huidoppervlakken de belangrijkste rode lijn. Nicotine vernauwt de bloedvaten en verlaagt de hoeveelheid zuurstof die de weefsels bereikt aanzienlijk. Bij lichaamscontourchirurgie worden grote huidgebieden losgemaakt en opnieuw gepositioneerd, waardoor een goede doorbloeding van deze weefsels van levensbelang is. Bij een rokende patiënt nemen de problemen met wondgenezing, weefselversterf en infectierisico’s exponentieel toe. Daarom is het een absolute regel dat ruim vóór de geplande operatiedatum wordt gestopt met roken en dat er niet wordt gerookt totdat het genezingsproces volledig is voltooid.

De belangrijkste criteria waarop vóór de operatie wordt gelet, zijn:

• Een Body Mass Index binnen de ideale bandbreedte
• Een stabiel gewicht gedurende minimaal zes maanden
• Volledig stoppen met roken
• Chronische aandoeningen die goed onder controle zijn
• Realistische verwachtingen
• Een stabiele psychologische toestand

Welke problemen lost een buikwandcorrectie (abdominoplastiek) op en welke methoden bestaan er?

De buikstreek is een van de lichaamsgebieden die het meest worden beïnvloed door genetische factoren, veroudering, gewichtstoename en -verlies en in het bijzonder door zwangerschap. Een buikwandcorrectie is, anders dan soms in de samenleving wordt gedacht, geen methode om af te vallen, maar een contourherstellende en reconstructieve ingreep. Het belangrijkste doel van deze operatie is het verwijderen van huidoverschot dat niet kan worden gecorrigeerd met dieet en lichaamsbeweging, en het herstellen van de buikwand.

Bij vrouwen die een zwangerschap hebben doorgemaakt, treedt vaak een aandoening op die we “rectusdiastase” noemen: het uiteenwijken van de rechte buikspieren aan de voorzijde. Deze scheiding zorgt ervoor dat de buik naar voren uitpuilt, ongeacht hoe slank iemand is of hoeveel buikspieroefeningen ze ook doet. Tijdens een buikwandcorrectie worden deze spieren in de middellijn weer naar elkaar toe gebracht en vastgezet. Dit creëert als het ware een “interne korset”-werking, maakt de buikwand vlakker en accentueert de taille.

Bij traditionele methoden werd vaak gebruikgemaakt van drains om vochtophoping na de operatie te voorkomen. Tegenwoordig komen dankzij verbeterde chirurgische technieken drainloze buikwandcorrecties steeds meer op de voorgrond. In deze moderne benadering wordt het onderhuidse weefsel met hechttechnieken aan de onderlaag vastgezet. Hierdoor blijven er geen dode ruimtes over waar vocht zich kan ophopen. Het niet gebruiken van drains vergroot de bewegingsvrijheid van de patiënt na de operatie, vermindert het infectierisico en maakt het genezingsproces aanzienlijk comfortabeler. Bovendien helpen deze inwendige hechtingen om de buikstreek een natuurlijkere, meer holle en schaduwrijke uitstraling te geven.

Waarom zijn bodylift-procedures na extreem gewichtsverlies nodig?

Bij patiënten die door bariatrische chirurgie (maagverkleining) of strikte dieetprogramma’s veel gewicht zijn verloren, is het vrijwel onvermijdelijk dat de huid haar elasticiteit verliest en gaat hangen. Terwijl het volume van het lichaam afneemt, blijft de “huidmantel” te groot en zakt onder invloed van de zwaartekracht naar beneden. Dit huidoverschot veroorzaakt niet alleen esthetische zorgen, maar leidt ook tot functionele problemen zoals smetplekken, schimmelinfecties, bewegingsbeperkingen en moeilijkheden bij het vinden van passende kleding. In dit stadium is alleen vet verwijderen niet voldoende en wordt het chirurgisch wegnemen van overtollige huid noodzakelijk.

Een “bodylift”, in het Turks ook wel “kemen lipektomie” genoemd, is een omvattende lift van de onderste helft van de romp. Bij deze operatie worden de buik, taille, heupen en billen in één sessie gemodelleerd. Met de incisie aan de voorzijde wordt de buik aangespannen, terwijl de naar achteren doorlopende incisie de billen lift en de taille verslankt. Dit geeft een drastische verbetering van het silhouet van de patiënt.

Bij dit soort uitgebreide operaties staat de veiligheid van de patiënt altijd voorop. Een langdurige operatieduur verhoogt het risico op complicaties gerelateerd aan de anesthesie. Daarom verdient het de voorkeur om, als een patiënt een lift van armen, dijen en romp nodig heeft, deze ingrepen gefaseerd te plannen in plaats van alles in één sessie uit te voeren. Meestal worden eerst de procedures uitgevoerd die het centrum van het lichaam herstellen, en zodra het herstel is voltooid, worden de ingrepen aan de ledematen gepland. Tussen twee grote operaties moet voldoende tijd worden genomen voor het lichaam om te herstellen, de bloedwaarden te normaliseren en de metabole balans te stabiliseren.

Veelgebruikte procedures in deze patiëntengroep zijn:

• 360 graden lichaamslift
• Armlift
• Dijlift
• Borstlift
• Ruglift
• Billift

Hoe worden moderne methoden en prothese-keuze in de borstesthetiek bepaald?

Borstesthetiek omvat vergroting, verkleining en lifting en is een belangrijk gebied dat de lichaamsbeleving van de vrouw direct beïnvloedt. Aangezien elke vrouw een andere anatomie, borstkasstructuur en esthetische verwachting heeft, moet de te volgen methode volledig op maat worden gepland. Het doel is niet alleen de borst te vergroten of te verkleinen, maar een natuurlijke vorm te creëren die in verhouding staat tot het lichaam.

Bij borstvergrotingsoperaties worden tegenwoordig het vaakst siliconengelimplantaten gebruikt. Deze implantaten zijn technologisch sterk ontwikkeld en het risico op scheuren of lekken is geminimaliseerd. Bij de selectie van het implantaat is de hoeveelheid bestaande borstklierweefsel van de patiënt bepalend. Ronde protheses geven meer zichtbare volheid in het decolleté, terwijl anatomische, druppelvormige protheses het natuurlijke verloop van de borst beter nabootsen en zo een natuurlijkere overgang bieden. Daarnaast kan de oppervlaktestructuur van het implantaat de reactie van het lichaam op het implantaat beïnvloeden.

Een borstlift (mastopexie) is de procedure waarbij verslapte, “leeggelopen” borsten worden gelift en hersteld. Het belangrijkste doel is de tepel naar de ideale positie te verplaatsen en de slappe huidmantel te verkleinen om het borstweefsel te modelleren. Als de patiënte voldoende eigen borstweefsel heeft, kan een pure lift soms volstaan. Wanneer de borst intern echter aanzienlijk is “leeggelopen”, wordt de lift gecombineerd met een siliconenprothese om een borstvorm te verkrijgen die zowel gelift als vol is.

Borstverkleiningsoperaties zijn, naast de esthetische voordelen, ingrepen die de levenskwaliteit van de patiënt functioneel sterk verhogen. Grote en zware borsten kunnen leiden tot nekhernia’s, rugpijn, houdingsproblemen en diepe insnoeringen van de bh-bandjes op de schouders. Door het borstweefsel te verminderen wordt de patiënt van deze belasting bevrijd.

Wat omvat een Mommy Makeover en wanneer moet deze worden uitgevoerd?

Zwangerschap en de borstvoedingsperiode kunnen blijvende lichamelijke veranderingen bij de vrouw veroorzaken. Het uiteenwijken van de buikspieren, striae en verslapping van de huid, volumeverlies of ptose van de borsten en hardnekkige vetophopingen in de taille zijn natuurlijke gevolgen van dit proces. Een “Mommy Makeover” is een gecombineerde chirurgische benadering die al deze problemen in één genezingsfase wil aanpakken. Meestal omvat dit een buikwandcorrectie, liposuctie en ingrepen op het gebied van de borst:

Een correcte timing voor deze operatie is van cruciaal belang. Idealiter heeft de moeder na de bevalling haar zwangerschapskilo’s verloren en benadert zij haar streefgewicht. Bovendien wordt aanbevolen om ten minste zes maanden te wachten nadat de borstvoeding is beëindigd, zodat de borsten hun definitieve vorm aannemen en de melkgangen zijn gekrompen. Een van de belangrijkste criteria is dat de patiënte haar kinderwens grotendeels heeft voltooid. Als zij in de nabije toekomst opnieuw zwanger wil worden, is het verstandiger de operatie uit te stellen. Een nieuwe zwangerschap kan ertoe leiden dat de herstelde buikspieren opnieuw uiteenwijken en de huid opnieuw verslapt, waardoor de resultaten van de operatie teniet worden gedaan.

De procedures die onder een Mommy Makeover vallen, zijn:

• Buikwandcorrectie
• Borstvergroting of borstlift
• Liposuctie
• Genitale esthetiek
• Vetinjectie

Welke liposuctietechnologie is effectiever voor hardnekkig vet?

Liposuctie is, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, geen afslankmethode, maar de kunst van het verfijnen van lichaamscontouren. Het is de meest effectieve methode om genetisch bepaalde vetdepots (heupen, taille, buik, binnenkant knie, onderkin enzovoort) die resistent zijn tegen dieet en sport, blijvend te verwijderen. Het doel is niet het getal op de weegschaal te verlagen, maar de lichaamslijnen te verfijnen en een meer harmonieuze lichaamsvorm te creëren.

Tegenwoordig worden klassieke liposuctiemethoden steeds meer vervangen door technologisch geavanceerde technieken die weefselvriendelijker zijn en het genezingsproces versnellen. Bij de zogenaamde “tumescent”-techniek wordt vóór de ingreep een speciale vloeistof in het te behandelen gebied geïnjecteerd. Deze vloeistof maakt het vet zachter, vernauwt de bloedvaten zodat bloedingen en blauwe plekken afnemen en zorgt tegelijkertijd voor een lokaal verdovend effect.

Technieken zoals power-assisted liposuction (PAL) en ultrasone liposuctie (VASER) maken vetverwijdering preciezer. De VASER-technologie maakt gebruik van geluidsgolven om vetcellen selectief af te breken. Deze methode wordt vooral gebruikt voor “high-definition” lichaamscontouring. Het accentueren van spiercontouren en het creëren van een atletischer uiterlijk is met deze technologie mogelijk. Een ander voordeel van energiegebaseerde apparaten is dat de warmte die onder de huid wordt gegenereerd een zekere mate van huidverstrakking kan veroorzaken. Welke technologie wordt gebruikt, wordt echter bepaald aan de hand van de huidkwaliteit, de hoeveelheid vet en het gewenste eindresultaat.

Zijn littekens blijvend bij arm- en dijliftoperaties en hoe worden ze beheerd?

Vooral na extreem gewichtsverlies kunnen huidverslappingen aan de binnenzijde van de armen en dijen zodanig ernstig zijn dat liposuctie alleen onvoldoende is. Omdat de huid in deze gebieden haar elasticiteit volledig heeft verloren, moet het huidoverschot chirurgisch worden verwijderd. Dit zijn de ingrepen waarbij patiënten zich het meest zorgen maken over littekens.

Bij een armlift (brachioplastiek) bevindt het litteken zich meestal aan de binnenzijde van de bovenarm, van de oksel tot aan de elleboog. Bij een dijlift kan er een horizontaal litteken zijn dat in de lieslijn wordt verborgen of, afhankelijk van de ernst van de verslapping, een verticaal litteken dat langs de binnenzijde van het dijbeen naar beneden loopt. Hier staat de patiënt voor een keuze: een huidoverschot dat hangt, klappert en het kiezen van kleding bemoeilijkt, of een dun chirurgisch litteken dat in de loop van de tijd zal vervagen?

Voor de meeste patiënten weegt de vrijheid om van de slappe huid verlost te zijn en mouwloze kleding met zelfvertrouwen te kunnen dragen veel zwaarder dan de aanwezigheid van een litteken. De kwaliteit van het litteken is afhankelijk van de hechttechniek van de chirurg, het gebruikte materiaal en – het belangrijkste – het genetische genezingspotentieel van de patiënt. Met littekenbehandelingen na de operatie en goede zonbescherming kan de zichtbaarheid van de littekens in de loop van de tijd worden verminderd.

Werken niet-chirurgische lichaamsvormende apparaten echt?

Met de vooruitgang van de technologie hebben apparaten die gebruikmaken van radiofrequentie, cryolipolyse (vetbevriezing) en gefocuste ultrasone energie aan populariteit gewonnen. Deze methoden zijn aantrekkelijke opties voor mensen die bang zijn voor chirurgie, geen narcose willen of geen tijd hebben voor een herstelperiode. Het is echter belangrijk om realistische verwachtingen te hebben met betrekking tot de effecten en beperkingen van deze apparaten.

Niet-chirurgische lichaamsvormende methoden zijn geschikt voor lichte, plaatselijke vetophopingen en minimale huidverslapping. Een klein vetkussentje dat niet reageert op dieet kan bijvoorbeeld met cryolipolyse enigszins worden verkleind of met radiofrequentie kan de huidkwaliteit worden verbeterd en een lichte versteviging worden bereikt. Deze apparaten kunnen echter geen chirurgische liposuctie vervangen en zijn niet geschikt voor het verwijderen van grote hoeveelheden vet.

Belangrijker nog, bij patiënten met ernstige huidverslapping zijn de effecten van deze apparaten vrijwel nihil. Er bestaat momenteel geen niet-chirurgische, wonderbaarlijke technologie die een aanzienlijk huidoverschot volledig kan laten verdwijnen. Daarom moeten niet-chirurgische methoden meestal worden gezien als aanvullende behandelingen ter ondersteuning van chirurgie of worden voorbehouden aan patiënten met slechts kleine onregelmatigheden. Een verkeerde patiëntenselectie kan leiden tot verlies van tijd en geld.

Situaties waarin niet-chirurgische methoden geschikt zijn:

• Zeer lichte plaatselijke vetophopingen
• Een gezondheidstoestand die chirurgie in de weg staat
• Minimale huidverslapping
• Geen beschikbare hersteltijd
• Angst voor of afkeer van chirurgische ingrepen

Hoe worden veiligheid en een snel herstel (ERAS) tijdens het operatietraject gewaarborgd?

Een van de belangrijkste ontwikkelingen in de moderne chirurgie is de toepassing van protocollen die het comfort van de patiënt vóór, tijdens en na de operatie maximaliseren. ERAS (“Enhanced Recovery After Surgery”), oftewel “Versneld herstel na chirurgie”, is een benadering die erop gericht is de patiënt zo snel mogelijk naar het normale dagelijks leven te laten terugkeren. Deze aanpak bestaat uit evidence-based stappen om de stress die een operatie op het lichaam uitoefent te verminderen.

Het beperken van de operatieduur is een van de belangrijkste veiligheidsprotocollen. Vooral bij gecombineerde operaties is het van levensbelang dat de duur van de narcose een bepaalde grens niet overschrijdt, om complicatierisico’s te minimaliseren. Langdurige operaties kunnen leiden tot daling van de lichaamstemperatuur en verstoring van de vochtbalans. Daarom worden zeer uitgebreide ingrepen niet in één sessie uitgevoerd, maar gefaseerd gepland.

Een ander belangrijk aspect is het beheer van het risico op trombo-embolie (bloedpropvorming). Bij lichaamscontourchirurgie worden mechanische en medicamenteuze methoden gebruikt om te voorkomen dat de bloedcirculatie vertraagt. Speciale compressiekousen of automatische drukmanchetten die tijdens de operatie om de benen worden aangebracht, ondersteunen de bloedstroom en bij risicopatiënten wordt na de operatie gestart met bloedverdunnende medicatie.

Pijnbestrijding is eveneens een van de sterkste pijlers van de moderne chirurgie. Met de aanpak “multimodale analgesie” wordt pijn niet met één enkel medicijn, maar met een combinatie van middelen met verschillende werkingsmechanismen onder controle gehouden. Dankzij langwerkende lokale anesthetica en zenuwblokkades ter hoogte van het operatiegebied voelt de patiënt bij het ontwaken geen hevige pijn. Hierdoor is er minder behoefte aan zware pijnstillers met veel bijwerkingen. Een patiënt die vrijwel pijnvrij wakker wordt, kan al enkele uren na de operatie beginnen met lopen. Vroegtijdige mobilisatie is het belangrijkste onderdeel van het herstel: het versnelt de bloedcirculatie, stimuleert de darmwerking en motiveert de patiënt psychologisch in het genezingsproces.

De componenten van een versnelde herstelprotocol zijn:

• Optimalisatie van de voeding vóór de operatie
• Korte vastenperioden
• Bescherming van de lichaamstemperatuur
• Pijnstilling met zo min mogelijk opioïden
• Vroege mobilisatie
• Vroege hervatting van orale voeding
• Beperking van het gebruik van drains